regenboog

een gedicht

23-11-2018

Regenboog

Het regent en de zon doet een poging
de waterige wereld te kleuren.
Buiten staat een man,
rug naar de straat,
het leven afwerend.
Hij staart in een ruit om de weerspiegeling
van zijn ziel te ontdekken.

Druppels zoeken een weg, glijden langzaam
langs elkaar over het glas,
een enkele vindt een maatje om in op te gaan.
Samen zijn ze het ene moment perfect rond,
het andere ovaal, en ze blijven maar
verkleuren door de zonnestralen.
De man legt zijn wang tegen het glas.
Druppels laten er een spoor op achter,
voordat ze vallen.

Met zijn vinger volgt hij voorzichtig
de natte afdruk op zijn wang, hopend
dat zijn ziel zich hier laat zien.